Niektóre z gatunków ptaków, które można spotkać w Puszczy Boreckiej to:

Bielik (Haliaeetus albicilla):
Ten majestatyczny ptak drapieżny jest często widywany nad jeziorami i lasami Puszczy Boreckiej.

Bocian czarny (Ciconia nigra):
Puszcza Borecka zapewnia odpowiednie siedliska lęgowe dla bocianów czarnych, które można obserwować w pobliżu zbiorników wodnych.

Wólka europejska (Coracias garrulus):
Te kolorowe ptaki są znane z lęgów w otwartych lasach i łąkach regionu w miesiącach letnich.

Żuraw zwyczajny (Grus grus):
Tereny podmokłe Puszczy Boreckiej służą jako ważne miejsca przystankowe i lęgowe dla żurawi zwyczajnych podczas ich migracji.

Dzięcioł duży (Dendrocopos major):
Ten gatunek dzięcioła jest powszechny na zalesionych obszarach Puszczy Boreckiej, gdzie można go usłyszeć bębniącego na drzewach.

Kobuz (Falco subbuteo):
Te zwinne sokoły znane są z polowania na owady i małe ptaki na otwartych terenach leśnych.

Słowik szary (Caprimulgus europaeus):
Te nocne ptaki można spotkać w Puszczy Boreckiej w sezonie lęgowym, często w pobliżu polan i skrajów lasu.

Wilga złotawa (Oriolus oriolus):
Znana ze swojego jaskrawożółtego upierzenia, wilga złotawa może być obserwowana w lasach Puszczy Boreckiej w miesiącach letnich.

Myszołów zwyczajny (Buteo buteo):
Ten szeroko rozpowszechniony ptak drapieżny szybuje nad zalesionymi terenami w poszukiwaniu małych ssaków i ptaków.

Strzyżyk (Troglodytes troglodytes):
Te małe, ale śpiewne ptaki są powszechnie spotykane w gęstym poszyciu Puszczy Boreckiej.

To tylko kilka przykładów gatunków ptaków, które można spotkać w Puszczy Boreckiej. Zróżnicowane siedliska tego obszaru wspierają bogatą społeczność ptaków, co czyni go doskonałym miejscem dla entuzjastów obserwacji ptaków.

Ssaki Puszczy Boreckiej:

Żubr (Bison bonasus):
Puszcza Borecka znana jest z populacji żubrów, zwanych również żubrami. Te majestatyczne zwierzęta zostały reintrodukowane na tym obszarze i obecnie dobrze prosperują w lesie. (Pop. 120)

Jeleń szlachetny (Cervus elaphus):
Te duże zwierzęta roślinożerne są powszechnie spotykane na zalesionych obszarach Puszczy Boreckiej, zwłaszcza wczesnym rankiem lub późnym wieczorem.

Dzik (Sus scrofa):
Dziki są szeroko rozpowszechnione w całej Puszczy Boreckiej, poszukując pożywienia w runie leśnym i na dnie lasu.

Sarna (Capreolus capreolus):
Te małe i wdzięczne jelenie są często spotykane na zalesionych terenach i polanach Puszczy Boreckiej.

Zając europejski (Lepus europaeus):
Te szybko biegające ssaki można spotkać na otwartych łąkach i polach w Puszczy Boreckiej i jej okolicach.

Borsuk europejski (Meles meles):

Borsuki to nocne stworzenia zamieszkujące zalesione obszary i systemy nor Puszczy Boreckiej.

Kuna leśna (Martes martes):
Te nieuchwytne drapieżniki są sporadycznie widywane w Puszczy Boreckiej, szczególnie w dojrzałych lasach z dużą ilością zadrzewień.

Wydra europejska (Lutra lutra):
Wydry to półwodne ssaki zamieszkujące jeziora, rzeki i tereny podmokłe Puszczy Boreckiej, gdzie żywią się rybami i innymi wodnymi ofiarami.

Bóbr europejski (Castor fiber):
Bobry odgrywają ważną rolę w kształtowaniu siedlisk podmokłych Puszczy Boreckiej poprzez budowanie tam.

Wilk europejski (Canis lupus):
Chociaż rzadziej spotykane, wilki zamieszkują odległe i mniej zaburzone obszary Puszczy Boreckiej, gdzie odgrywają kluczową rolę jako drapieżniki szczytowe.

To tylko kilka przykładów gatunków ssaków, które nazywają Puszczę Borecką domem. Bogata bioróżnorodność tego obszaru sprawia, że jest on doskonałym miejscem zarówno dla entuzjastów dzikiej przyrody, jak i miłośników natury.

Artykuł Unikalne zwierzęta Puszczy Boreckiej pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

5. Dolina dolnego Bugu

fot. Filip Klimaszewski dla National Geographic

Bo mam pod domem, a jest zjawiskowa. Miks rolniczego krajobrazu, rozlewisk Bugu, wysp, resztek Puszczy Białej i przelatujących nad tym wszystkim kluczy żurawi. Z Warszawy można się tam dostać w 30-40 minut. Jeden z największych skarbów jakie mamy pod stolicą.

4. Słowiński Park Narodowy

fot.festiwalsztukireportazu.org

Kilka lat temu, na urodziny, przeszedłem go wybrzeżem i od tego czasu marzy mi się powrót. Puste, dzikie plaże, morze na własność, cisza i wielka przestrzeń o jaką trudno w innych regionach Polski. Szkoda tylko, że tak daleko z Warszawy, ale już wszystkie miasta na północ od linii Poznań – Łódź mają jak z płatka! Jedźcie, niełatwo znaleźć tak niezwykłe miejsce nad morzem.

3. Biebrzański Park Narodowy

Bo mają tam wszystko: łosie, które przechodzą przed maską samochodu, wilki, które polują na te łosie, bagna, mokradła, rozlewiska Biebrzy, po których można pływać tratwą i duże, niezabudowane przestrzenie. Podobno rejon na południe od twierdzy Osowiec to najdziksze miejsce w Polsce. Na pewno pojadę tam popływać na SUP-ie (Stand Up Paddle) i tratwie, a wiosną poobserwować ptaki.

2. Beskid Żywiecki

fot. Joanna Długowska

Bo to najbardziej dostępne góry! Z Warszawy w 4,5 h, a z miast na południe od linii Warszawa – Łódź jeszcze krócej! Łatwiej tam dojechać niż w Tatry albo Bieszczady, a wszystko jest: widoki, śnieg, dzikie zwierzęta i podejścia, na których można się zmęczyć. Dla osób, które mają mało czasu, a chcą się odciąć od cywilizacji i odpocząć – idealny kierunek.

Co miesiąc w Beskidzie Żywieckim organizujemy Tropienie wilków. Chcesz dołączyć? Kliknij tutaj!

1. Puszcza Nalibocka, Białoruś

fot. Mikrowyprawy

Wyjątek – mój absolutny TOP jest na Białorusi, ale za to tuż za miedzą. To niegdysiejsze wschodnie rubieże II RP. Były majątek Radziwiłłów i okolice akcji kultowego „Kochanka Wielkiej Niedźwiedzicy” Sergiusza Piaseckiego (znacie?). Niegdyś jeden z bardziej zaludnionych rejonów Białorusi, po II Wojnie Światowej – egzekucjach i wywózkach – jedno z najdzikszych. Chutorów (samotnych chat w lesie) jest coraz mniej, pozostały pojedyncze zamieszkałe, reszta się rozpada. Miejsce ludzi zajmują wilki, rysie i niedźwiedzie. Byłem tam na jesieni 2018 r. i na pewno wrócę w tym roku. Dlaczego? Bo to jest jedyne miejsce tak blisko Polski, w którym naprawdę czuć dzikość. Ogromne, nieruszane przez leśników połacie lasów, trudne do przejścia bagna i przechodzące pod domami dzikie zwierzęta.

Z Warszawy można się tam dostać za ok. 500 zł lotem do Mińska. Możliwe, że na wiosnę zorganizuję tam mikrowyprawę Men’s only w stylu survivalowym.

Artykuł TOP 5 miejsc w Polsce na 2019 r. pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

10. Wilki są największym szkodnikami w Polsce.

Nieprawda. Skarb Państwa wypłaca rolnikom ok. 20 mln zł rocznie w ramach odszkodowań za straty wyrządzone przez wszystkie gatunki chronione. Ile z tego przypada na wilki? Około 720 tys. zł, czyli 3,6% tej kwoty. Kto więcej kosztuje Państwo? Jelenie, sarny i dziki, ok. 73 mln zł rocznie.

9. Nie mamy jak się bronić przed wilkami. 

Nieprawda. Państwo wypłaca odszkodowania za szkody wyrządzone przez wilki. Przed atakami na zwierzęta gospodarskie można się uchronić instalując elektrycznego pastucha albo korzystając z wyszkolonych psów pasterskich.

Jeśli nie stać cię na żadne z nich, zwróć się o wsparcie do Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska, ale zdarzało się też, że np. WWF finansował takie zabezpieczenia. Warto poszukać.

8. Wilki przestały się bać ludzi.

Nieprawda. Nie ma naukowych, wiarygodnych danych na ten temat. Doniesienia medialne, z kręgów myśliwskich albo Lasów Państwowych są niewiarygodne, bo obarczone amatorską wiedzą i często nacechowane niechęcią do wilków. (patrzy pkt 4)

7. W Polsce mamy kilka tysięcy wilków. 

Nieprawda. To są błędne szacunki myśliwych i Lasów Państwowych. Po pierwsze, stadnych zwierząt nie powinno liczyć się na pojedyncze osobniki, ale na rodziny. Po drugie LP liczą wilki tak, jak pijany palce: pokazujesz mu dwa, a on mówi „cztery!”.

Dlaczego? Wilcza rodzina, zwykle 4-6 zwierząt, zajmuje ogromne terytorium, w Polsce od 150 do nawet 500 km2. Na takim terenie mogą być np. trzy leśnictwa. Jak wtedy wygląda liczenie? Leśniczy A: dzisiaj widziałem u siebie cztery wilki, leśniczy B: ja też cztery, leśniczy C: a ja sześć! Każdy umie dodawać, więc wiadomo, że wilków jest 14. 

To były te same wilki tylko, że przemieszczały się po swoim terytorium, więc nawet jednego dnia widzieli je leśniczy A, B i C. Czyli tak naprawdę wilków było sześć, ale w wyniku „pijanego liczenia” powstają bajki.

6. Wilki polują całą watahą. 

Nieprawda. Najczęściej poluje para rodziców – samiec z samicą, albo w okresie „połogu” samicy, tylko samiec. Polowania watahą zdarzają się zwykle na większe zwierzęta, np. żubry. 

5. Spotkałem wilka na drodze, wpatrywał się we mnie i na pewno chciał zaatakować.

Nieprawda. Wilki mają bardzo słaby wzrok, jeśli się w ciebie wpatrywał, najprawdopodobniej stałeś z wiatrem i wilk po zapachu nie umiał ocenić czym jesteś. Wpatrywał się w Ciebie żeby rozwiązać tę zagadkę. Co więcej, przy braku identyfikacji zapachowej, mógł nawet próbować podejść, bo

wilki z natury są bardzo ciekawskie.

4. Wilki nie boją się człowieka.

Nieprawda. Wilki, w wyniku setek lat tępienia i polowań, nauczyły się, że człowiek oznacza dla nich śmiertelne zagrożenie.

Kiedy wilk wyczuje człowieka, ucieka.

Chyba, że nie może dowąchać się kim jesteś, bo stoisz z wiatrem. Wtedy patrz pkt. 5

3. Wilków mamy w Polsce za dużo.

Nieprawda. Obecnie mamy w Polsce ok. 300 – 400 wilczych rodzin (1500 – 2000 sztuk). Nie ma danych naukowych jakoby wilków było za dużo.

2. Wilki najbardziej lubią polować na bezbronne owce. 

Nieprawda. Według danych GUS (2016) w Polsce jest ok. 6 mln krów, z różnych przyczyn co roku pada 182 tys. tych zwierząt. Ile z tego zabijają wilki? Średnio 150 krów, głównie cieląt.

Zwierzęta gospodarskie stanowią do 3% diety wilków.

Skąd to wiemy? Z badań odchodów wilków. Z nich możemy dowiedzieć się, co jadły. I w ponad 95% są to jelenie, sarny i dziki.

1. Wilki atakują ludzi. 

Nieprawda. W Polsce nie było ataku zdrowego wilka na człowieka co najmniej od zakończenia II Wojny Światowej. Żadne wiarygodne źródło nie podaje takiego przypadku. Mogą zdarzyć się ataki wilków chorych, częściowo oswojonych, albo dokarmianych np. przez fotografów przyrody.

Co zatem z popularnymi na wsi opowieściami babci czy wujka o atakach wilków? Tak jak w piłce nożnej, każdy może być specjalistą od spalonego, tak w przypadku dzikich zwierząt trzeba mieć wiedzę i doświadczenie naukowca, żeby coś powiedzieć na pewno. Podczas kolejnej opowieści wujka, zadaj proste pytanie: Na jakiej podstawie uważasz, że to był wilk?

Jeśli chcesz więcej dowiedzieć się o wilkach, dołącz na jedno z naszych tropień w Puszczy Białowieskiej! Zabierzemy cię w teren na praktyczne szkolenie i odpowiemy na każde pytanie o wilki. Dołącz teraz!

Źródła: Stowarzyszenie dla Natury „Wilk”; polskiwilk.org.pl; Adam Wajrak „Wilki”.

Artykuł 10 największych mitów o wilkach pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.

W życiu nie widziałem jelenia na żywo, nawet podczas rykowiska, choć raz udało mi się go usłyszeć. Jesienią szedłem przez góry na północy Węgier i nieświadomy niczego trafiłem na rykowisko. Na początku nie wiedziałem, co to jest i zacząłem się bać. Najtrudniejsza była noc, spałem na dziko, sam w górach, a wokół mnie konkurowały ze sobą byki: kto mocniej wstrząśnie lasem. Niski, tubalny głos niósł się echem po całej okolicy. Miałem wrażenie, że ziemia drży, a z drzew spadają liście. Nie myślałem wtedy, że to człowiek jest królem puszczy, czułem się za to mały i bezbronny.

– tak w „Mikrowyprawach w wielkim mieście” wspominałem moje pierwsze w życiu rykowisko. Najbardziej niezwykły spektakl jakiego można doświadczyć w Polsce. Samce jeleni szukają wtedy łani do swojego haremu, chodzą po lasach i głośno ryczą.

Ten weekend to jeden z ostatnich momentów żeby załapać się na ten spektakl! Macie niepowtarzalną okazję żeby przeżyć coś, co będzie wspominać latami.

O to, gdzie najlepiej się udać i jak przygotować do rykowiska, zapytałem Michała Figurę ze Stowarzyszenia dla natury „Wilk”, który od 15 lat tropi zwierzęta w Beskidzie Żywieckim.

Jak się przygotować do słuchania rykowiska?   

Michał Figura*: Jelenie odzywają się głównie w nocy, zaczynają zwykle po godzinie 20. Przede wszystkim zadbajmy o ciepłe ubranie, latarkę i termos gorącego napoju. Do samego słuchania nie potrzebujemy specjalnie kamuflażu ale nie zaszkodzi okryć się kocem lub siatką maskującą.

Jakie miejsce w lesie wybrać żeby mieć szanse usłyszeć i zobaczyć jelenie?   

M.F.: Posłuchać możemy z każdego miejsca blisko lasu gdzie jelenie występują. Natomiast na obserwację tego spektaklu najlepiej wybrać miejsce na skraju lasu i leśnej polany. Największe szanse zobaczenia jeleni mamy tuż przed zmierzchem lub tuż przed wschodem słońca. W przypadku chęci obserwacji dobrze jest zaopatrzyć się w strój maskujący, a najlepiej schować w czatowni.

W jakich lasach w Polsce jest największa szansa na rykowisko?  

M.F.: Tak naprawdę szansa uczestniczenia w rykowisku jest w każdym większym kompleksie leśnym gdzie występują jelenie. Zazwyczaj rozpoczyna się ono w drugiej  połowie września i trwa do połowy października lecz jest to uzależnione od wielu czynników. W  zależności od regionu jeleni można słuchać już od końca sierpnia czasem nawet do końca listopada. Osobiście polecam góry Beskidy, Bieszczady. Siadając na niewielkim wzgórzu usłyszymy  jelenie z okolicznych dolin i stoków górskich.

* Jeśli chcielibyście się wybrać na rykowisko z Michałem skontaktujcie się z nim tutaj. A jeśli chcielibyście przeczytać o moich doświadczeniach z rykowiskiem, książkę „Mikrowyprawy w wielkim mieście” z dedykacją ode mnie, możecie kupić tutaj.

Artykuł Kto mocniej wstrząśnie lasem? pochodzi z serwisu Mikrowyprawy.